Kim Jong-il is dood. Eén van de laatste communistische leiders van de wereld verdwenen, dus weer een obstakel minder voor de liefhebbers van het vrije kapitalistische systeem. Kim Jong-il was een vreselijke dictator, die zijn volk liet lijden door honger terwijl hij zelf genoot van luxe diners, mooie auto’s en de nodige alcohol. Toch verschijnen de Noord-Koreanen hysterisch van verdriet op televisie. Niet alleen de eigen staatstelevisie, ook China en Nederland laten de tranen van het volk van Kim Jong-il vloeien in videofragmenten. Krokodillentranen, als we goed begrijpen wat deze man zijn mensen heeft aangedaan.

Was hij dan echt zo’n sterke manipulator? Of betekende hij meer voor zijn eigen volk dan de Westerse wereld wil erkennen?

Dat Kim Jong-il zijn volk de hongersnood liet lijden om te kunnen werken aan een nucleair programma voor kernwapens staat als een paal boven water. Maar zelfs in de Verenigde Staten leeft 7% van de bevolking onder de armoedegrens terwijl er wel 5,5 biljoen dollar gereserveerd is voor het nucleaire programma, met opslag in binnen- én buitenland. Kernwapens die niet gebruikt worden natuurlijk, dat staat immers in het nucleaire wapenverdrag. Maar toch, ze staan daar wel, die wapens. En welke kant ze op wijzen is met een simpele druk op de knop aan te passen. Iran, India, Noord-Korea, allemaal worden ze gedwongen hun nucleaire programma stop te zetten om te voorkomen dat ze kernwapens in huis krijgen. Is het niet wat veel gevraagd om van iemand te eisen dat hij zijn revolver neerlegt, terwijl er aan alle kanten mitrailleurs op hem gericht staan?

Vanuit dat perspectief is het misschien helemaal niet zo gek dat de bevolking van Noord-Korea de angst begint te voelen en huilt om het verlies van hun leider. Hun leider, die werkte aan een verdedigingsmechanisme tegen het slechte Westen. Het Westen waar we verdriet voelen voor al die arme mensen, wiens rechten aan alle kanten geschonden worden en waar wij niets aan kunnen doen. Behalve dan die sancties. Nee, Kim Jong-il heeft onjuist gehandeld en het land is beter af zonder hem. De bevolking huilt krokodillentranen om een man die hun land in puin heeft achtergelaten.

Al vraag ik me af of we niet een dagje hadden kunnen wachten met ons richten op het hervatten van het atoomoverleg. Gewoon een dág alleen maar de focus leggen op de humanitaire rampen die zich in Noord-Korea voltrekken. Om in ieder geval te doen alsof onze zorgen om de bevolking eigenlijk ook niet meer dan krokodillentranen zijn.