Soms overvalt het leven je – vooral door de betrekkelijkheid ervan. Als iemand overlijdt, een jong iemand, onverwacht, die niet had mogen overlijden, krijgt vriendschap een nieuwe betekenis. Ik moest denken aan het bekende ‘Footprints’ gedicht. Omdat ik niet in de Heer geloof als zodanig, zie ik hem voor me als goede vriend. Zoals ik hoop te zijn in de maanden die gaan komen.
Ik droomde eens dat ik
aan ’t strand liep bij lage tij
Ik was daar niet alleen,
want jij liep aan mijn zij.
We liepen samen het leven door
en lieten in ’t zand
een spoor van stappen, twee aan twee.
Want jij liep aan mijn hand.
Ik stopte en keek achter mij
en zag mijn levensloop
in tijden van geluk en vreugd
van diepe smart en hoop.
Maar als ik goed het spoor bekeek,
zag ik langs heel de baan
daar waar het juist het moeilijkst was
maar één paar stappen staan…..
Ik zei toen ‘Vriend, waarom dan toch?!!’
Juist toen ik je zo nodig had.
Juist toen ik zelf geen uitkomst zag
op het zwaarste deel van mijn pad…..
Jij keek mij vol liefde aan
en antwoordde op mijn vragen:
“Mijn lieve vriend, toen het moeilijk was,
toen heb ik jou gedragen…..”
