De weken stapelen zich op. Niet alleen die van 2012, ook die met thema’s. Afgelopen maand alleen al waren er de Week van de Armoede, Week tegen Pesten, Week van Speciaal Onderwijs en daarbovenop autisme en ADHD-bewustzijnsmaand. Dat is nogal wat.
Dikke Truien-dag
Als je Wikipedia erop naslaat, staat praktisch de helft van de dagen van het jaar voor een bepaald thema. Hartstikke mooi natuurlijk. Even stilstaan bij het AMBER-alert op de daaraan gewijde 13 januari. Of op 10 februari vieren dat het Dikke Truien-dag is. In de zomer is het wat rustiger, maar dan heb je gelukkig nog de Dag van het Schaap op 18 juni. Je vraagt je bijna af waar al dat gepraat over ‘we moeten terug naar de tijd van tolerantie’ vandaan komt. De hele wereld staat tegenover alles zo tolerant dat we er hele dagen aan mogen wijden. 
Behalve Palestina dan.
Treurig
De afgelopen weken werd ik intens treurig als ik naar het nieuws keek. Ghaza en Israël zijn een heel gevoelig thema, dat snap ik, maar ik begrijp niet waarom het hele Westen nog altijd pal achter Israël staat. Waarom Palestina haar aanvraag voor VN-waarnemingspartner moet aanpassen zodat Israël niet aangeklaagd kan worden voor oorlogsmisdaden, terwijl wij claimen zo rechtvaardig te zijn. Daar sta je dan, met je Internationale Gerechtshof in Den Haag, de wereld zo in te richten dat de echte misdadigers een Iron Dome als plafond mogen bouwen. En als dan een meerderheid van de landen besluit Palestina de waarnemingsstatus toe te kennen, legt Israëli sancties op waar niemand iets aan doet. Ik schreeuw om antwoorden, maar er is niemand die me echt een verklaring kan geven.
Mensenrechten
Weet ik alles van Palestina en Israël? Nee. Ga ik hier lopen verkondigen wie meer recht heeft op welk stuk land? Nee. Maar wel ga ik jou, lieve lezer, vriendelijk doch dringend verzoeken om wakker te worden. Wat Israël doet is je reinste schending van de mensenrechten. Ghaza is een bezet gebied en Israël de bezetter. In de Ghaza strook zijn mannen, vrouwen en kinderen ondervoed en die voedingsstroom ligt in handen van Israël. Ze heeft de plicht te zorgen voor de mensen in de regio die ze bezetten. En ze heeft vooral de plicht om er geen bommen op te gooien. Want waarom gebeurde dat ook alweer? Hamid Dabashi heeft het mooi uiteen gezet in een opinieartikel op AlJazeera.com.
Aandacht
Ghaza is niets minder dan een concentratiekamp waar Israël controle over heeft. Niemand die daartegen opstaat. Netanyahu staat niet zo ver van Hitler af als het gaat om de behandeling van mensen die hij minacht. Is het schuldgevoel dat we hem zo ver laten gaan? Zijn we daadwerkelijk van mening dat Israël handelt uit zelfbescherming, terwijl er tientallen meer Palestijnen sterven dan Israëli? Om deze vragen en andere zaken over dit conflict de aandacht te geven die ze verdienen, stel ik de Week van Ghaza voor. In de eerste week van januari bijvoorbeeld. Kunnen we direct invoeren voor 2013. Misschien beginnen we dat jaar dan goed.