Column voor Nadelunch.com
Ik ben geen sportliefhebber. Maar als de beveiliging bij de uitgang van het Olympisch Park door de speaker zingt: “If you’re happy and you know it, clap your hands” en iedereen dat doet, heb je geen passie voor sport nodig om van Londen 2012 te kunnen genieten.
Holland Heineken House
Omdat het zusje van mijn lief haar sportieve bijdrage levert aan De Spelen, ben ik deze zomer in Londen beland. De afgelopen jaren is mijn kennis van en waardering voor hockey al aardig gekneed, maar als je dit van zo dichtbij meemaakt, ben je een niveau gestegen in je fanstatus. De eerste week was ik op kinderkamp, maar vanaf zaterdag 4 augustus was ik volop aanwezig. Direct vanuit het vliegtuig nam ik de metro naar het Holland Heineken House (hierna: HHH), waar ik rond lunchtijd mijn eerste biertje nuttigde en sport keek op het grote scherm.
Het HHH is een onvoorstelbaar eind weg van het centrum van Londen. En ook nog bovenop een berg. Gelukkig rijdt er een NS-bus (jawel, op tijd en alles) en krijg je bovenaan een mooi uitzicht op de stad als bonus. De setting is verder prachtig: groot, klassiek en bruisend oranje. Als je de entree doorloopt en in de ruimte met tribune, brasserie, groot scherm, RTL-4 studio en winkels bent, denk je dat je er bent. Totdat iemand zegt: “Zullen we nu even naar de grote zaal?” Toch ben ik er nog niet helemaal weg van. Inmiddels heb ik een huldiging meegemaakt in de echte grote zaal en dat was een mooi feestje. Maar niet denderend.
Liever Londen
Humberto Tan mag smaak hebben qua kleding, maar hij is dramatisch met presenteren en eigenlijk gewoon een sukkel. Het eten in heel HHH is overpriced en vies (behalve de kroketten). Het personeel is wel erg aardig en geeft je het gevoel in een stamkroeg te zitten: tussen de duizenden bezoekers herkennen ze je ook als je drie dagen niet bent geweest. Echter, de rest van Londen is een stuk leuker. Alles, maar dan ook alles, ademt Olympische Spelen 2012 op een aangename manier.
Naast de beelden van de officiële Olympische Spelen-mascottes door de hele stad (leuke foto’s!), de shirtjes en vrijwilligersbadges die je in alle delen van Londen ziet terugkomen, zijn het vooral de Britten zelf die dit zo’n mooi evenement maken. Vrijwilligers zijn vrolijk, beveiliging is in voor een geintje en sjongejonge, wat is alles goed geregeld qua logistiek. Het Olympisch Park is slechts via één metrostation te bereiken, maar geen moment is er irritatie tussen de voortschuifelende mensen in de menigte. Londen 2012 geeft het gevoel van een festival, maar dan beter en ruimer. Het kan door de oranje tenues komen, maar ik ben nog niemand kwijtgeraakt en kan iedereen makkelijk vinden. Mijn telefoon heeft altijd bereik en op vele plekken zelfs gratis wifi. Eat that Lowlands.
Finale
Afijn, voordat ik hier een soort propaganda voor Engeland op de kaart ga zetten: de Nederlandse fans zijn de leukste. De uitbundigste, maar ook vooral de leukste. Of ik ook naar een wedstrijd ben geweest? Ja, natuurlijk! Daar ga ik meer over vertellen na de finale van de dames in het hockey. Want tot die tijd ben ik vooral bezig met het bedwingen van mijn zenuwen. Ik kan al wel vast zeggen dat ik op die tribune meer nagels afbijt dan voor de televisie. En dat ik nog nooit in mijn leven zo vaak de mexican wave heb gedaan. Overigens heeft Nederland met het mannenhockey net gewonnen van Groot-Brittannië met 9-2, dus of al die mensen straks nog zo aardig tegen ons zijn, weet ik niet…