Dit jaar maakte ik voor het eerst Thanksgiving mee. Helaas waren de meeste restaurants gesloten en bestelden we uiteindelijk maar een pizza. Geen kalkoen voor mij dus. Maar dat geeft niet. Ik kreeg iets veel beters:
Stilte.
San Francisco was deze donderdag veranderd in een heuse spookstad. Winkels waren gesloten, de ramen donker; mensen verstopten zich. Geen auto reed er op de straat onder mijn raam. Er was niemand. Natuurlijk was Fisherman’s Wharf belaagd door mensen, maar twee blokken verder en je kon de leegheid weer voelen. Ik hoorde mijn voetstappen, mijn ademhaling. Ik kon tot het einde van de straat kijken en iedere straatsteen zien zonder dat er snelle voeten overheen liepen. Ik kon bijna mijn eigen gedachtes horen.
Het was fantastisch en beangstigend tegelijkertijd. Het was bijzonder om in zo’n onnatuurlijke omgeving van een verlaten stad te zijn. Het was niets van wat ik had verwacht.
Thanksgiving was geweldig. Dus daar ben ik dankbaar voor: de stad met een vinger op haar mond.