Soms vraag ik me af of de man en vrouw echt gemaakt zijn om bij elkaar te blijven. Niet dat ik twijfel aan monogamie, ik zie alleen niet zo voor me dat het uiteindelijk alleen die man en die vrouw zijn die samen een leven leiden.
Een vrouw heeft vriendinnen nodig. Mannen kunnen beter alleen zijn, stom tegen een balletje trappen of uren met een vishengel in de hand staan. Zie jij een vrouw dat al doen?
Precies. En mannen kunnen eigenlijk niet teveel van een vrouw hebben. Ze zeuren snel, slaan onbegrijpelijke taal uit met iets over gevoelens. Hoe zie je die twee samen gaan?
Natuurlijk zijn er vele voordelen: lichamelijk en emotioneel. Prima. Je hebt vaak ook iets met elkaar gemeen. Interesse in de wereld bijvoorbeeld, in de maatschappij en politiek. Je vraagt je samen af waar het heen gaat met de wereld en wat jij daar eigenlijk aan bij te dragen hebt. Hij heeft een passie voor sport en zij waardeert het feit dat hij zoveel enthousiasme op kan brengen voor iets specifieks. Zoveel mensen met een doel en gerichte bezieling vind je niet meer tegenwoordig. Hij is blij dat ze nadenkt over de zaken die gaande zijn in de wereld en over dat wat mensen bezig houdt.
Allemaal hartstikke mooi.
Maar na een poosje wil hij even alleen zijn om nutteloze dingen op een computer te doen die iets te maken hebben met American football. Zij zit aan de bar met echte meisjes en hoewel het haar eigenlijk helemaal niks kan schelen, is ze opgelucht even te kunnen babbelen over de kapper, de nieuwe look van lady GaGa, de allernieuwste dieettips, welke cremepjes wel of niet goed zijn voor welke lichaamsdelen en over ongesteldheidkrampen die een man nooit zal begrijpen.
Maar toch is het beste van dit soort bevredigende vrouwenpraat dat het altijd maar eventjes duurt. Dan kan ze daarna weer terug naar de man die ook al uitgekeken was op het eenzaam op een bank hangen. En zo houd je alles toch aardig in balans.