Mijn ouderlijk huis is langzaamaan veranderd in een klein hoofdkantoor van de FBI. Niet echt natuurlijk, niemand van ons is gemaakt voor dergelijke verantwoordelijke werkgevers. Maar met alle computers die er staan, kabels die er rondslingeren en aansluitingen aan versterkers en monitors, waan je je al snel in een heuse cyberspace.
Tussen al deze technische hoogstandjes huppelt de kat, klinkt Taj Mahal (de zanger) en ruikt het naar de pasta die een paar uur geleden is opgediend. Heerlijk huiselijk.
Vanuit Amerika laat Sylvia Witteman via Twitter weten haar kinderen de hele avond met hun huiswerk te hebben geholpen. Er wordt besproken wie wat gaat eten, wat voor vertraging er was met de trein en of het de moeite waard is vanavond de tv aan te zetten. Dagelijkse dingen, gemengd met politieke standpunten, reacties op nieuwe uitvindingen. Net als thuis. En net als de blogs waarvoor menig schrijver dagelijks 300 woorden uitperst om publiekelijk te maken.
De wereld is klein.
Zo klein zelfs, dat die ellenlange blogs bijna overbodig worden. Met de snelheid van tegenwoordig, en of dat nu thuis is of online, willen mensen liever snel iets lezen. Miniblogs. In minder dan 140 karakters bijvoorbeeld. Dus als ik slim was geweest had ik dit hele verhaal veel korter gehouden – de essentie meteen benoemd. Zal voor velen net zo leuk geweest zijn.
“Kat voelt zich weer tien jaar jonger dankzij Whiskas muisje, hij eet weer en springt al uren vrolijk rond”
Want dat is eigenlijk alles wat ik wilde zeggen. En nog vijf karakters over ook: Hoera