Er liggen bejaarde mensen op de grond in de foyer. Dat is gek, een bezoeker vraagt aan een van de liggende ouderen of het wel goed gaat. Dat gaat het, gelukkig, het is onderdeel van de voorstelling. De confrontatie met ouderdom en hoe anderen daar mee omgaan begint al voordat het doek omhoog gaat.
Het is meer hoop dan zekerheid dat er aan de andere kant van de oever op mij wordt gewacht. En verder niks.
De mensen die op de grond liggen, liggen daar in tweetallen. Romantisch verstrengeld, ze stralen rust uit. Maar ze liggen wel midden in het pad. In de hoek bij de trap. Onder de radiator. Sommige bezoekers worden er ongemakkelijk van, weten niet wat ze moeten doen. Maar de meeste mensen stappen achteloos over de hoopjes mens heen, niet meer dan een klein obstakel op de weg naar hun doel. De kassa, de garderobe, de zaal. Alsof de waarde van een persoon afneemt naarmate hij of zij ouder wordt. Een boeiende introductie voor de voorstelling, slim bedacht door regisseur Ola Mafaalani.
Lees de volledige recensie op UitGroningen.nl >>