Column voor Nadelunch.com
Er zijn momenten waarop je niet weet waarom je op zou staan. Alles lijkt een goede reden om in huilen uit te barsten, rechtop staan is te veel moeite en eenzaamheid overheerst. Soms is er iets ernstigs of het komt simpelweg omdat de zon die ochtend niet scheen.
Onder de dekens
In de meeste gevallen duren fases van wanhoop en ongelukkig zijn maar even – een dag ofzo. Daarna heb je alles weer aardig kunnen relativeren, betrap je jezelf erop dat je glimlacht en weet je weer waarom je ’s ochtends aan de dag bent begonnen. Maar wat nou als het langer duurt? Als je er maar niet achterkomt wat precies de oorzaak van je treurigheid is? De gedachte dat het nooit meer overgaat en nooit meer goedkomt, is an sich al reden genoeg om je nog een keer om te draaien, de deken tot over je neus te trekken en de laptop naar je toe te schuiven voor de zoveelste onnozele film of serie. Je hebt sterk de neiging om je telefoon, die maar niet overgaat en geen enkel teken van leven geeft, heel hard door de kamer te gooien. Maar dat doe je natuurlijk niet, want stel je voor dat je dan op moet staan als er toch iemand belt.
In de meeste gevallen duren fases van wanhoop en ongelukkig zijn maar even – een dag ofzo. Daarna heb je alles weer aardig kunnen relativeren, betrap je jezelf erop dat je glimlacht en weet je weer waarom je ’s ochtends aan de dag bent begonnen. Maar wat nou als het langer duurt? Als je er maar niet achterkomt wat precies de oorzaak van je treurigheid is? De gedachte dat het nooit meer overgaat en nooit meer goedkomt, is an sich al reden genoeg om je nog een keer om te draaien, de deken tot over je neus te trekken en de laptop naar je toe te schuiven voor de zoveelste onnozele film of serie. Je hebt sterk de neiging om je telefoon, die maar niet overgaat en geen enkel teken van leven geeft, heel hard door de kamer te gooien. Maar dat doe je natuurlijk niet, want stel je voor dat je dan op moet staan als er toch iemand belt.
Thee en sigaretten
Op die momenten waarop het even niet zo goed gaat, kom ik er altijd achter hoe fantastisch mijn vriendinnen zijn. En mijn zusje. En mijn moeder. En Regina Spektor. En groene thee. En Camel-sigaretten. En een bank met kussens. En hoeveel je kunt hebben aan de schreeuwscène uit The Garden State als je maar enthousiast genoeg meedoet. Want hoe ver weg het dan misschien ook lijkt, je weet dat het uiteindelijk, daar onder die regenboog of aan het eind van de tunnel, of waar je dan ook maar heenkijkt, goed gaat komen. Het zijn die momenten waarop zwijgen meer kan zeggen dan honderdduizend woorden. Waarop een knuffel meer waard is dan het winnende lot in de loterij. Waarop twijfelen aan jezelf de kop in wordt gedrukt door een simpele, liefdevolle blik.
Op die momenten waarop het even niet zo goed gaat, kom ik er altijd achter hoe fantastisch mijn vriendinnen zijn. En mijn zusje. En mijn moeder. En Regina Spektor. En groene thee. En Camel-sigaretten. En een bank met kussens. En hoeveel je kunt hebben aan de schreeuwscène uit The Garden State als je maar enthousiast genoeg meedoet. Want hoe ver weg het dan misschien ook lijkt, je weet dat het uiteindelijk, daar onder die regenboog of aan het eind van de tunnel, of waar je dan ook maar heenkijkt, goed gaat komen. Het zijn die momenten waarop zwijgen meer kan zeggen dan honderdduizend woorden. Waarop een knuffel meer waard is dan het winnende lot in de loterij. Waarop twijfelen aan jezelf de kop in wordt gedrukt door een simpele, liefdevolle blik.
Rozen verwelken
Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan. Zo was het toch? Bij mij is daar geen woord van gelogen. Maar ik weet nooit zo goed of ik uniek ben met een omgeving van mensen die zo belangrijk voor me zijn – die het verschil voor me kunnen maken. Eigenlijk ga ik er altijd van uit dat het standaard is om vrienden en geliefden te hebben zoals ik ze heb. Misschien is dat helemaal niet zo. Ik hoop van harte van wel. Want, om heel eerlijk te zijn, of ze nu in een ver buitenland zitten of naast me liggen, zij zijn de reden dat ik opsta ’s ochtends – ook als het even niet zo goed gaat.
Rozen verwelken, schepen vergaan, maar onze vriendschap blijft altijd bestaan. Zo was het toch? Bij mij is daar geen woord van gelogen. Maar ik weet nooit zo goed of ik uniek ben met een omgeving van mensen die zo belangrijk voor me zijn – die het verschil voor me kunnen maken. Eigenlijk ga ik er altijd van uit dat het standaard is om vrienden en geliefden te hebben zoals ik ze heb. Misschien is dat helemaal niet zo. Ik hoop van harte van wel. Want, om heel eerlijk te zijn, of ze nu in een ver buitenland zitten of naast me liggen, zij zijn de reden dat ik opsta ’s ochtends – ook als het even niet zo goed gaat.
Hannah Ellens | Photo a day challenge dag 6: I’m thankful for
jul 17, 2014 -
[…] | I’m thankful for…Ik ben dankbaar voor heel veel dingen. Eerder al schreef ik over mijn vriendinnen en hoe belangrijk zij voor mij zijn. Dingen doen waar ik trots op ben, die mogelijkheid hebben, is […]