Het is de eerste keer dat ik een blog schrijf vanuit het vliegtuig. Op een iPad. Met een wolkendek als uitzicht – daaronder een zacht gekleurde lappendeken van Portugese grond. Iets na middernacht, onze tijd, land ik in Fortaleza, Brazilië. Dit is wat ik daar ga doen.

Stichting Waar Ontwikkeling Werkt
In 2010 begon ik met vijf andere jongedames een stichting. Met als doel om kansarme kinderen weer mogelijkheden te bieden op ontwikkeling. Onze filosofie komt dan ook voort uit het feit dat wij zelf zoveel hebben kunnen doen, alleen maar omdat we in Nederland zijn geboren. Dat willen we iedereen gunnen. De stichting kreeg na een halfjaar brainstormen de naam Waar Ontwikkeling Werkt. We steunen vier projecten in Nepal, Ghana en Bolivia. De belangrijkste voorwaarde: iemand van het bestuur moet bij het project geweest zijn. Om er zeker van te zijn dat het goed zit – en om het contact echt persoonlijk te houden.

Passie & projecten
Vorig jaar liep ik tijdens een fotoshoot van mijn werk tegen fotograaf Marco Kuis aan. We raakten aan de praat en al snel kregen we het over goede dingen doen voor de wereld en waar je passie ligt (niet bij luxe wereld van de ex-voetballer die we op dat moment fotografeerden). Hij vertelde dat hij enige tijd in Brazilië heeft gewoond en daar een project wilde doorstarten waar hij had gewerkt. Interessant, dacht ik, misschien kan onze stichting dat wel steunen.

Een lunch en bestuursvergadering later was de knoop doorgehakt. Ik zou bij het project gaan kijken om te zien of het goed aansluit op onze uitgangspunten, om vervolgens te bepalen of we het gaan steunen of niet. We kregen een projectplan van Marco, ik schraapte mijn spaarcentjes bij elkaar en voordat ik het wist had ik een ticket gekocht.

Aloha in Cumbuco
Nu ben ik onderweg – met een document vol vragen in mijn rugzak. Het project heeft een naam: Aloha. Dinsdag wordt er een groot evenement op straat georganiseerd en ik ben al ingeroosterd om te helpen. Het project is anders dan onze andere projecten omdat het om oudere kinderen gaat en om een land dat al aardig in ontwikkeling is. Daarom kijk ik er erg naar uit om de families te ontmoeten en te ontdekken waarom zo’n project nodig is. Met die bevindingen kom ik over twee weken terug bij het bestuur.

Het project bestaat uit Engelse lessen, die worden gegeven in het appartement dat Marco daar nog steeds heeft. In datzelfde appartement logeer ik ook, dus ik kan niet dichter bij het project zitten dan daar. Daarnaast is er aandacht voor beweging en worden er kitesurflessen gegeven op het strand naast het huis. Uiteraard moet ik ook op een plankje gaan staan, al dip ik liever met mijn tenen in de branding.

Geuren en goed doen
Terwijl ik hier zo in de lucht hang, merk ik dat ik vooral benieuwd ben naar de geur van Brazilië. Ieder land en iedere regio heeft een eigen geur die zich in je geheugen nestelt en die zomaar ineens herinneringen op kan roepen, al sta je aan de andere kant van de wereld. Straks voeg ik Brazilië toe aan mijn kabinet van geuren van landen en daar voel ik verdomd gelukkig mee.

Dat is de hele essentie van mijn trip. Iets goeds doen met wat me gratis en voor niets gegeven is.

Ik ruik de thee en de muffin die hier op mijn uitklaptafeltje liggen en ik denk aan de eindeloze brainstormsessies van het bestuur. Van filosofie tot activiteiten, van boekhouding tot projecten; over alles hebben we nagedacht, gediscussieerd, overwogen beslissingen genomen. En dat we dit jaar vijf jaar bestaan, dat we zoveel mooie dingen doen en echt iets kunnen betekenen voor anderen die het minder goed hebben, daar ben ik trots op.

Omdat het werkt.