Het is het jaar van de festivals. En van bruiloften. Afgelopen vrijdag stapte mijn liefste vriendin S. met haar liefste man W. in het huwelijksbootje. Liefde voor de rest van hun leven. Dat kun je natuurlijk het beste vieren met een zelf georganiseerd driedaags festival.
Ik had nooit gedacht dat ik zo zou zijn, maar het huwelijk van mijn oudste en beste vriendin maakte nogal wat bij me los. Niet alleen begon opeens van dichtbij het grote-mensen-leven, nog veel erger was dat haar leven zonder mij ging beginnen. Men zegt wel dat alles gewoon doorgaat, maar een ring om iemands vinger schuiven en beloven elke dag voor diegene te gaan is niet niks. Dus huilde ik. Vanwege het einde van een tijdperk – en het begin van een nieuwe. Maar vooral van trots en van geluk. Zij hebben de vaardigheid om anderen met hun aanwezigheid een tikkeltje blijer te maken. Heb ik even mazzel dat ik zo dichtbij ze sta.
Festivalcamping
Afijn, tot zover de emotionele noot. Ik heb namelijk ook veel mogen opbouwen – in letterlijke zin. Het huwelijk werd gevierd in de prachtige molen ‘de Zwaluw’ in het kleine Zuurdijk, waar de bruid in kwestie is groot geworden. Natuurlijk was het hele dorp in rep en roer en kregen de planten buiten meer water dan ze lief was. Weken van tevoren werd er al opgeruimd, gesjouwd, geschilderd (bewegwijzeringsborden!) en dachten we na over de indeling van de camping. Want er was, vanzelfsprekend, ook een festivalcamping – tussen het voetbalveld en plaatselijke speelveldje/kinderboerderijtje in. Compleet met campingwinkel en toiletkar.
Champagne
Vrijdagavond werd de partytent opgebouwd, reden we terras heaters naar de juiste plek, sleepten balen stro naar een knusse hoek in de buurt van vuurkorven (met genoeg afstand hoor) en aan het einde van de dag stonden een stuk of 15 man klaar om te douchen in het huis van de moeder van de bruid. Stralend in een witte, door de moeder zelf gemaakte jurk stapte onze bruid luttele uren later het grindpad naar de molen op. De eerste traantjes prikten al in mijn ogen en ach, je moet ze eens samen zien, dan snap je het wel. Nog vele tranen, mooie woorden, hardop lachen en het welbekende ja-woord later, ging de champagne rond en kon het feest beginnen. Tot in de late uurtjes werd het vuur opgestookt, het kersverse bruidspaar straalde zelfs in het donker. Na een laatste danssessie in de molen hobbelden de logees richting hun tent, hun krachten verzamelend voor de volgende dag.
Haringkraam
En wat voor dag! Na een uitgebreid ontbijt, verzorgd door de organisatie, gingen we wederom aan de bouw – en aan de kook, voor het voedsel dat de gasten nodig zouden gaan hebben. Rond half vijf fietste de bruidegom het festivalterrein op, met zijn bruid op het stuur. Het improvisatietheatermuziek-uur ging los en liep natuurlijk uit tot minstens twee uur improviserend vermaak. Live muziek, stoelendans met een paraplu, verkleedpartijen, cabaret en meezingers: alles wat je bij een festival kunt verwachten kwam voorbij. De haringkraam zorgde dat de eerste hongerige mensen zich tegoed konden doen aan de Noordelijke delicatesse. De zon scheen volop en de fleurige jurkjes en pakken van de aanwezigen staken vrolijk af tegen de vlaggetjes om de draaiende wieken. Ik zeg het niet vaak, maar het was perfect.
Verkleedkist
Het kampvuur werd opnieuw opgestookt en men heeft zich tegoed gedaan aan couscous met andere heerlijkheden en de red velvet huwelijkstaart met een miniatuur VW-busje erop. De nachtelijke line-up bestond uit DJ Jildiscowitz die los ging met Balkan beats, hippe hits van The Herminator en twee voormalige barvrouwen die oude tijden lieten herleven. Om 01.30u werden de deuren van de molen gesloten en werd op de dansvloer een verkleedkist open getrokken om de sfeer compleet te maken. De laatste kaasjes op de kaasplank werden uren later verorberd, de bellenbaasflesjes lieten kleurige zeepbellen richting de blauwe hemel vliegen en het bleek dat een kruiwagen ook een prima zitplek is. Gele zonnestralen die hun gloed op de molen wierpen, gaven het startsein voor opnieuw een mooie dag. Voor het slapengaan stapten enkele die-hards nog op de fietscarrousel in de speeltuin en onder het genot van een laatste slok Prosecco werd definitief afscheid genomen van twee onvoorstelbaar mooie dagen.
Biertjes
Een festival is pas een festival als ook op de laatste dag, waarop niks anders gebeurt dan tenten afbreken, de laatste vuilniszakken verzamelen en alvast met een glimlach die mooie herinnering een plek geven, rond drie uur de eerste biertjes weer worden opengetrokken en men in de outfit van de avond ervoor zonder make-up op het grasveld in de zon gaat zitten. Zo geschiedde. Het festivalterrein werd langzaam weer gewoon een molen, de nodige sporen nalatend in het gras en daaromheen.
Op de camping blijven de bruid en bruidegom als laatste over, ze laten hun luchtbed leeglopen en kijken voldaan terug. Proost op het begin van een fantastisch getrouwd leven.
