Bron: Google
Wat is toch die drang van ons om je te verliezen in andermans wereld? Om je te verplaatsen en te doen alsof je eigen leven even niet bestaat? We zwijmelen bij romantische films, huilen bij tragische drama’s, zitten op het puntje van onze stoel bij actiefilms en lachen ons rot om de briljante grappen van Friends – die in het echte leven nooit gemaakt zouden worden.
Hoe komt dat toch?
Je zou denken dat het vooral veroorzaakt wordt door het feit dat je eigen leven te saai is. Of juist te moeilijk, te lastig, te complex; in ieder geval dat het alles heeft waarvan je het liever niet wilt. Dan is het heerlijk om te doen alsof jij al die fantastische filmdingen meemaakt, onder het mom ‘Oh wat zou het mooi zijn om zo’n leven te hebben’.
Is niet zo. Het zou niet mooi zijn.
Neem nou de nieuwste film van de Twilight-saga: New Moon. Vampieren, weerwolven, pacten en eeuwige liefde a la Romeo & Julia. Nog dagen later vind ik mijzelf dromend over een meeslepende passie die ervoor zorgt dat hij die van mij houdt zelfs zijn eigen leven voor me zou geven. We zweven samen door het bos en meer dan dat lijk ik niet nodig te hebben.
Het komt in vlagen, die dromen. Want een keer liet ik het te ver gaan en toen vond ik mijzelf ineens midden in een conflict, dat me dwong om te kiezen om of voor de rest van mijn leven vampier te zijn en nooit ouder te worden – geen moeder, geen oma, geen kleinkinderen. Of ik zou de liefde van mijn leven verliezen.
Pff. Los dat maar eens op.
Dus nee, ik denk niet dat we ons daarom verliezen in andermans wereld. Volgens mij zijn films en series er alleen maar om je te laten zien dat je eigen leven toch lang zo slecht nog niet is.