Het goede leven lacht me toe. Ongezond of niet: ik eet wel heel erg lekker en daar kan een mens al bijzonder gelukkig van worden. Bovendien schijnt er niks aan de hand te zijn als je slechte dingen met mate eet – soms kan het zelfs heel goed voor je uitpakken. En tussen mijn chocoladetaarten, cheesecakes, Port Salut en blauwe schimmelkaas zit aardig wat balans. Alles met mate, dan hoef ik me nergens zorgen om te maken.

Mijn sociale leven beperk ik tot de mensen die het dichtst bij me staan. Dat is niet een hele bewuste keuze, maar ik merk dat dit het volk is waar ik bij in de buurt kan zijn zonder dat ik me afvraag wat de ander eigenlijk van me wil horen. Gesprekken voeren, koetjes-en-kalfjes, het geeft echt meer rust als je praat met degene die je al je halve leven kent. Die doen niet moeilijk. Die weten het wanneer het goed met je gaat. Want het gaat prima met me. Had ik dat al gezegd?

Er zijn dagen dat ik anderhalf uur in de keuken sta, om te koken voor mijn vegetarische zusje en mijzelf. Kaassoufflés uit de pan, verse groenten, aardappels schillen. Al die dingen. ’s Ochtends maak ik een smoothie van uiterst gezonde meuk waar je de hele dag van gaat stuiteren. We hebben ons huis knus ingericht, mijn zusje en ik; het wordt steeds meer ons eigen plekje. Met een nieuwe bank, steeds vaker verse bloemen in een grote vaas, iedere dag een doekje over de tafel. Het lijkt wel netjes.

Dat alles zorgt ervoor dat het beter met me gaat. Ik kan steeds beter wennen aan het feit dat mijn lief niet langer mijn lief is. Dat zijn boeken niet meer in de boekenkast staan. Dat ik niet meer zijn handdoeken van de grond hoef op te ruimen. Dat de blauwe stoel leeg is als ik thuiskom. Ik huil niet in een hoekje, ik mis niemand hardop. Ik haal adem en kijk recht vooruit. Want dat is het beste wat ik kan doen. En als ik even vergeet hoe dat ook alweer moet, heb ik altijd nog mijn koffie, verse muntthee, uitzonderlijk goede taarten, stinkende kaasjes en rode wijn. Dan gaat het prima met me.