Column voor Nadelunch.com
Vladimir is eigenlijk net als alle andere hamsters. Of als alle andere Russische dwerghamsters, want dat is een fundamenteel verschil. Hij is klein, pluizig, schattig, wast zich in een badje met zand en rent zich rot in zijn kleine hamsterradje.
Van wc-rollen in zijn kooi wordt hij uiterst opgewonden en hij heeft er geen problemen mee zijn behoefte te doen in hetzelfde bakje als waar hij zijn voorraad voedsel bewaart. Toch is er iets anders aan hem, dat je zo op het eerste gezicht niet zou zien. Ook niet op het tweede gezicht trouwens, het vergt nogal wat onderzoek om door te krijgen dat Vladi anders is dan anderen. Hij houdt van klimmen, door middel van de tralies in zijn kooitje. Niet zo gek, ware het niet dat hij nog liever hangt aan de tralies van het plafond van zijn kooitje. Jawel, Vladi is een ware Spiderhamster.
Nu heeft Vladi sinds kort een nieuwe uitbreiding: een laboratorium. Een ronde uitbouw, waar hij rustig kan zitten en nadenken en af en toe wat frisse lucht in kan ademen. We hebben er wel voor gewaakt, maar dachten niet dat hij al in zijn eerste weken met een kernbom op de proppen zou komen. Dus lieten we hem enigszins los. Misschien hadden we dat niet moeten doen.
Op een gewone zondag, zoals vele andere zondagen, besloot ik zijn kooi schoon te maken. Geen fijne klus, maar goed, het moet. Enthousiast rende Vladi op en neer, blij weer een hele verse woning te gaan krijgen. Hij stapte vrolijk in zijn mobiele plastic bol en ik liet hem rondrennen door het huis. Nog niks aan de hand. Al is dit wellicht een goed moment om te vertellen dat in ons huis ook een kat woont. Een gekke kat, die graag jaagt op vogeltjes. De kat mag niet in de buurt van Vladi komen, want de ene keer dat ze zijn kooi eens had bereikt zat ze wel erg verlekkerd naar binnen te kijken – precies zoals katten in tekenfilms naar een vissenkom kijken. Dat moeten we niet hebben. Welnu, de kat was uit logeren, dus Vladi rende geheel veilig rond.
Tijdens het scheppen van wat uitwerpselen zag ik ineens iets kleurigs. Het leek een touwtje, opgerold. Of nee, meer een kraal. Van een armband misschien? Wat deed dat daar in die kooi? Ik pakte het voorzichtig tussen duim en wijsvinger en zag toen tot mijn schrik wat het was. De kattenbel. Het belletje dat de kat aan haar halsbandje heeft zodat de vogeltjes haar horen aankomen en op tijd wegvliegen. Ik snapte er niks van. Probeerde de bel door de tralies heen te drukken. Dat wilde niet. De bel kon alleen in de kooi terecht zijn gekomen als het luikje openstond. Maar dan nog zou Vladi hem er met geweld af hebben moeten trekken en zelfs voor zo’n bijzondere hamster is het wel heel heldhaftig om het aan de spreekwoordelijke stok te hebben met een grote, zwarte kat. Wat was hier gebeurd? Vladi speelde de vermoorde onschuld toen ik hem terugzette in zijn verschoonde kooi en ik wist dat ik het hem niet kon vragen. Ik rolde het belletje tussen mijn vingers en legde hem op tafel.
Toen de kat een paar dagen later terugkwam van logeren, liep ik tegen een volgende verrassing op: op geen enkele wijze was aan de halsband te zien dat het belletje er op wat voor manier dan ook vanaf was gehaald. Het ringetje zat nog net zo in elkaar als toen hij in de fabriek van de band rolde. Alsof het belletje geteleporteerd was in de kooi… Alsof er magie in het spel was.
Tot op de dag van vandaag weet ik niet wat er is gebeurd. Maar één ding weet ik zeker: Vladimir is geen gewone Russische dwerghamster. En ik slaap toch stiekem met een oog open – gericht op zijn kooi. Je weet immers maar nooit.