De jacht op homo’s, lesbiënnes en transseksuelen blijft geopend. In een wereld waar mensenrechten centraal staan, lijkt de acceptatie van deze mensen nog ver te zoeken. Mishandelingen, anti-homowetten, moord. Hoeveel aandacht hebben we hiervoor en vooral, wat doen we eraan?
De anti-homowet in Rusland is bijna niemand ontgaan. Zelfs Obama kon zich niet helemaal beheersen en haalde de Koude Oorlog-mentaliteit even terug in een verwijzing naar het land van Poetin. Terwijl ook in de VS zelf homo’s in veel staten nog niet mogen trouwen en (gelovige) mensen er massaal de straat op gaan om dat zo te houden. Ondertussen werd in Kameroen een homorechtenactivist bruut gemarteld en vermoord in zijn eigen huis en is in Jamaica een transseksueel afgeslacht toen hij als meisje naar een feest ging. Een gevoel van ongemak begint onderhuids te broeien bij het gros van de maatschappij. Met afschuw worden deze gebeurtenissen gade geslagen. Maar actie ondernemen we nog niet.
Reggaemuziek
Begin dit jaar was ik in Kameroen. Wat vond ik het een fantastisch land. Zulke vriendelijke mensen, zo open en gastvrij. Het mooiste vond ik de wil van de mensen om hun verhaal te delen. Ik had geen flauw idee dat homo zijn een misdaad was. Ging ik er niet vanuit omdat ik anders gewend ben? Of wilde ik het gewoon niet zien? Ik wist immers wel hoe belangrijk religie daar is en hoe daarin (nog) over homo’s gedacht wordt. In de auto reed ik een paar maanden terug naar een festival, een lekker zomers reggaemuziekje klonk uit de speakers. Vandaag las ik over de situatie van homo’s in Jamaica en de anti-homoreferenties in de reggaemuziek. Waarom wist ik dat niet? Luister ik zo slecht? Waar weet ik nog meer niks vanaf? In hoeveel landen vrezen mensen voor hun leven omdat ze op hetzelfde geslacht vallen? De aandacht voor homorechten wereldwijd neemt toe en dat leidt tot meer berichtgeving van de ernstige misdaden die er plaatsvinden. Misselijkmakend, boosmakend, maar eerlijk en nodig.
Boycot
Gespannen keken we naar ‘de show van Usain Bolt’ afgelopen weekend, in het Moskou waar ook wekelijks tienerjongens ontvoerd worden door homohatende Neo-nazigroepen. Hun marteling op klaarlichte dag wordt gefilmd en samen met hun naam, de naam van hun familie en adresgegevens online gezet. Het eerste bericht over een jongen die is overleden door zijn verwondingen (ondermeer een loden pijp in zijn anus) is vorige week verschenen. Er wordt gezegd dat deze groeperingen zichzelf het doel hebben gesteld om Rusland ‘homo-vrij’ te maken. Gedachtes aan het regime van Hitler zijn niet makkelijk te vermijden. De regering vindt niet dat er iets verkeerd gedaan wordt en weigert de daders op te pakken of zelfs te veroodelen. In datzelfde Rusland worden de Olympische Spelen gehouden en de schreeuw om een boycot wint langzaam aan volume. Maar welke sporter zal de Spelen aan zich voorbij laten gaan? Wie zet de tv uit als Bolt de 200 meter rent? Acteur Stephen Fry heeft van woorden daden gemaakt en schreef een open brief om het IOC ertoe te zetten Rusland te boycotten tijdens de Olympische Spelen.
Mensenrechten
We kunnen inmiddels anticiperen op homoseksuele mensen die in Nederland zullen aankloppen om asiel aan te vragen. Het moge duidelijk zijn dat dit geen gelukszoekers zijn, maar mensen die vechten voor hun leven. Laten we ze binnen? Ik hoop het wel. De Gay Pride in Amsterdam was kleurrijk, verliep soepel en maakte me trots. Het kan. Het mag. Een vriendin in California is getrouwd met haar vriendin. Toonaangevende artiesten schrijven nummers over homoseksualiteit en spreken openlijk hun steun uit. Het balletje gaat rollen en dat wordt hoog tijd. Zoals vrouwen vochten voor hun emancipatie, zoals mensen met een donkere huidskleur vochten voor gelijkwaardigheid, zo vechten homoseksuelen voor acceptatie. Van hun familie, kennissen, vrienden, de politiek en de rest van de wereld. Of je zelf nu homoseksueel bent of niet maakt niet meer uit; het gevecht voor homorechten gaan de hele mensheid aan. Als jij vindt dat je daar bij hoort, zorg je dat je mee vecht.