Ook verschenen op Nadelunch.com
Altijd gedacht dat ik een stadsmens was, tot ik de Afrikaanse steden leerde kennen. Best leuk zijn ze hoor, voor even. Maar als we achterop de scooter de rode zandwegen van het platteland op hobbelen kan ik pas echt ontspannen genieten.
Buea bestaat uit 1 grote weg met een paar zijstraten. Dat is het. Er rijden de hele dag en nacht auto’s heen en weer en om van boven naar beneden te komen (want Buea ligt ongeveer op Mount Cameroon) pakt men meestal een taxi. Hoewel je omringd wordt door prachtig groen, is er weinig natuur te bekennen en bevind je je vooral gewoon in een stad. De dagen dat we accommodatie voor vrijwilligers hebben bezocht, waren dan ook een ware verademing.
Op de bike
Naast het guest house bij ons medische project Mount Mary Hospital, bieden we mensen ook de mogelijkheid om bij een Kameroenese ‘mammi’ in huis te verblijven. Veel lokaler dan dat wordt het niet. Het huis van Madame (zoals deze mammi heet), ligt ongeveer twintig minuten buiten Buea. Na een taxirit van vijf minuten stap je over op een bike, waar je gemakkelijk met twee mensen achterop kunt. Over rode zandwegen stuiven we richting Madame. Ik hop wat op en neer en houd in het begin mijn hart vast. Onze bike rider heeft de vaart er goed in zitten en de weg loopt over heuvels en is bezaaid met stenen. Geteisterd door het weer zijn er deuken en kraters in de weg geslagen, waar hij als een ware James Bond omheen zoeft. Mijn haren waaien in de wind en ik voel me weer levend.
Scharrelkippen
Het achterlaten van de stadse herrie en stank roept een verse energie bij me op en ik probeer met volle teugen deze nieuwe schoonheid in me op te nemen. Langs de weg lopen studenten in hun schooluniformen, ze giechelen zenuwachtig ‘good afternoon’ onze kant op. Kleine hutjes met een veranda waar kippen voor scharrelen en waterputten waar kinderen jerry cans met water vullen, geven het begin van het dorpje aan. Madame pakt mijn handen en vertelt me hoe welkom ik ben. Ze vraagt naar vrijwilligers die eerder bij haar gewoond hebben en slaat verrukt haar handen in elkaar als we vertellen dat het goed met ze gaat.
Klompje
Bij een ander huis moeten nog wat praktische zaken geregeld worden. Terwijl onze regio coördinator Mieke het zakelijke gesprek voert, droom ik weg bij de ondergaande zon, het rode zand, het geluid van spelende kinderen – en verder complete stilte. De kinderen pakken mijn hand, vragen verwonderd wie nou het klompje dat aan mijn tas hangt zou kunnen passen (tja, niemand dus, het is een sleutelhanger..). Ze plukken aan mijn haar, de huisbaas laat ons zien wat hij nog meer aan het bouwen is. Ik wil hier blijven. Me echt onderdompelen in Kameroen, in de mensen, de stilte van het platteland.
Maar we gaan terug naar Buea, waar we op straat shoarma halen en aanschuiven op een gezellig pleintje dat pas ’s nachts echt tot leven komt. Waar ik geniet van het geroezemoes en waar ik me vooral afvraag hoeveel Afrika en het Westen nou daadwerkelijk van elkaar verschillen.
_________________________________________________________________________________
Als coördinator van het vrijwilligersprogramma LiveBuild Experience ga ik twee weken naar Kameroen om projecten en accommodatie te bezoeken.