Op dinsdag gingen we kijken bij ons huis. Er waren nog zo’n 20 andere mensen. Wat doen al die mensen in mijn keuken, dacht ik. Op vrijdag deden we het ‘winnende bod’. In minder dan een week maak je één van de grootste beslissingen van je leven. Ik was blij dat we dat niet alleen deden.
Ter info: ik schreef deze column voor Marian, van Helder in Huizen. Ze vroeg om een testimonial voor haar website en voordat ik het wist, had ik dit hele stuk geschreven. Uit het hart dus.
We dachten al een paar maanden na over een huis kopen. Eigen bakstenen. Investeren in plaats van geld weggooien. Dus volop Funda’en en van droomhuis tot bouwval onze fantasie de vrije loop laten. Maar de markt begon de druk op te voeren: historisch lage rentes en stijgende verkoopprijzen. Al bijna hadden we een nieuwbouwhuis gekocht, totdat ‘ons’ huis voorbij kwam. We waren op slag verliefd op de foto’s op Funda. In de mooiste straat van Groningen en op een unieke manier ingedeeld. Trots lieten we de woning zien aan vrienden alsof we er al woonden.
Toen moest alles nog beginnen. Op zondag besloten we een bod te doen, op dinsdag was er Open Huis. Daar liepen we met zo’n 20 andere mensen door het huis heen en ons hart maakte een sprongetje. Hier willen we wonen! Dus we trokken de stoute schoenen aan en belden direct daarna de makelaar om een bod uit te doen. Omdat het ging om een vanaf-prijs, wilden we meteen onze interesse laten zien en gingen daar, dachten wij, ruim boven zitten. De makelaar lachte ons nog net niet uit. Daar zou toch echt iets bij moeten.
Dus schakelden we Marian in. Iemand met verstand van zaken en vooral – iemand met de nodige emotionele afstand. Ze vertelde ons dat mensen soms wel een halve ton boven de vraagprijs boden, puur uit angst om te laag te bieden. Om vervolgens verschrikt met een veel te hoge hypotheek te zitten. En een huis met een daadwerkelijke waarde ver onder de verkoopwaarde. Dat wilden we dus vermijden. In het heetst van de strijd is het belangrijk om je hoofd koel te houden en als je jouw droomhuis hebt gevonden, is dat erg lastig. Daar is de aankoopmakelaar dus voor, ontdekten wij.
We gooiden nog wat op de prijs en legden ons nieuwe bod voor aan de verkoopmakelaar. Hij knikte tevreden en zou ons de ochtend erna terugbellen. Dat werd het eind van de middag en hij had slecht nieuws: omdat er meer dan drie biedingen waren geweest, werd de verkoopstrategie gewijzigd naar een open inschrijving. Vóór vrijdag 12.00u kon iedereen die bij het Open Huis was geweest éénmalig een bod doen. En daarna was het afwachten.
De paniek sloeg toe bij ons. Eerlijk, in die paar dagen zijn we direct een paar jaar ouder geworden. Van alle kanten wordt de druk opgevoerd en opeens weet je hoe graag je eigenlijk dat huis wilt hebben. Dus belden we Marian, die weer wat rust in de tent bracht en ons helder en daadkrachtig adviseerde. Daarin bespraken we wat de waarde was van de woning, hoeveel mensen er in deze tijd voor neer zouden leggen en, het meest belangrijke, wat wij maximaal wilde betalen. Dat ging niet om het bedrag zelf, maar vooral over de maandlasten die aan dat bedrag hangen.
Ons uiteindelijke bod zat iets boven wat we van tevoren als maximaal hadden bestempeld. Dat bod hadden we bepaald op basis van de kennis van de markt van Marian, haar inschatting van de waarde van het huis en op basis van het woonplezier en geluk dat dit huis ons op zou leveren. Want dat is ook wat waard.
We zaten in de auto op weg naar Schiphol, waar we zenuwachtig op onze telefoon het definitieve bod naar de verkoopmakelaar mailden. Onder behoud van financiering en met nog een extra motivatie waarom we dit huis zo graag wilden. Tip van Marian. Als twee biedingen dicht bij elkaar liggen, kan de eigenaar nog wel eens kiezen voor degene bij wie het gevoel het beste is. Nog geen twintig minuten later werden we gebeld: we hadden het hoogste bod!
Na het tekenen van de koopovereenkomst hoorden we dat we een paar duizend boven de één-na-hoogste bieder zaten. Ons zorgvuldig uitgekiende bod was dus echt perfect. Het duurt nog een poosje voordat we in het huis kunnen. Ondertussen kijken we naar nieuwe meubels die we kunnen kopen en hoe we het huis kunnen inrichten. Vanaf dit punt wordt een huis kopen weer iets leuks. Geen stress om biedingen en maandlasten. Alleen maar genieten. En Marian komt natuurlijk straks langs voor een wijntje. Want zonder haar hadden we dit huis waarschijnlijk niet gehad.