Op de een of andere manier heeft de crisis er niet toe geleid dat de Nederlander negatief is gaan denken. Sterker nog, we benaderen de hele wereld heel positief. Natuurlijk moeten we af van de moslims en de Oost Europeanen, moet studeren weer een hobby worden van de elite en is kunst en cultuur een overbodige kostenpost waar we niks aan hebben. Maar los daarvan zegt een symbool als de omhooggestoken duim van Facebook veel over onze hedendaagse state-of-mind. Britt schreef hierover trouwens een leuk stukje op Na de Lunch.com.
We willen liever niet meer horen hoe slecht het allemaal gaat. Daar zijn we wel een beetje klaar mee. Vandaar ook dat er alleen een omhooggestoken duim is, en geen neerwaartse. Dat zou de positieve, ‘het-glas-is-altijd-halfvol’ mentaliteit immers verpesten. Op diverse websites vind je recensies en beoordelingen die eigenlijk altijd wel uitnodigen om naar de betreffende voorstelling of het restaurant te gaan. Dit onder het mom van ‘mensen hoeven niet te weten waar ze niet heen moeten gaan, maar vooral wat wel interessant is.’
Datzelfde geldt voor de status van de wereldmaatschappij. Zolang we niet horen wat er allemaal mis gaat of ons daar niet zoveel van aantrekken, valt het ook allemaal wel mee. Moet je eens kijken wat er nog wel aan goeds is! Luister eens naar al die mooie verhalen van mensen die genieten van de kleine dingen! Maar betekent dat dan dat we de grote, vervelende dingen maar moeten negeren? Op dit moment wel even. De crisis heeft ons genekt, onze huiskamer bereikt en het is wel even mooi geweest. Weg met al die ellendige praat! Berichten over een aardbeving met honderden doden is binnen een dag niet meer de moeite waard om te lezen, aanslagen bereiken het nieuws niet meer en wat er wel doorheen sijpelt dringt niet meer door tot de murw geslagen hoofden van de kijker en luisteraar.
Jarenlang hebben we alleen maar ellende gehad. Nu is het tijd om mogelijkheden te zien, te kijken hoe we zelf verder komen, hoe wij ons uit deze crisis gaan redden. En we merken allemaal dat als we per ongeluk wel even onze aandacht wenden tot een ramp in een ander werelddeel, of iets teveel na gaan denken over wat er nu eigenlijk gaande is in Europa en Griekenland, dat we dan een vreemd gevoel krijgen. Zo’n onverklaarbaar onderbuikgevoel, waar je ongemakkelijk van wordt, misschien zelfs een beetje misselijk. Een gevoel waardoor je iemand niet meer zo makkelijk recht aan kan kijken en de neiging krijgt iets heel anders te gaan doen. Dus zappen we door naar RTL Boulevard waar we ons druk kunnen maken om katjes die uit de boom gered worden.
Dat gevoel is schuld. Schuld omdat we weten wat er allemaal mis gaat, maar niet wat we eraan kunnen doen. Schuld omdat we de energie er niet meer voor hebben om ervoor op te staan. Al weten we best dat weglopen ook niet helpt. Alles komt in golven en zodra deze golf van optimisme voorbij is, worden we overspoeld door schuldgevoel en leegheid. Dus geniet er nog maar even van, voor zo lang het glas nog halfvol is. Het stroomt vanzelf over.