Kauwend op een mini-Milky Way vraag ik me af of Sint Maarten een uitstervend fenomeen is. Er is niemand langsgekomen op 11 november, terwijl ik zeker weet dat hier kinderen wonen – ze maken een teringherrie ’s ochtends.
Op avontuur
Ik snap niet zo goed waar dat misgaat. Gratis snoep! Knutselen! ’s Nachts door de straten struinen! En het enige wat daar tegenover staat is af en toe een liedje zingen. Als kind kun je je toch niks beters wensen? Misschien ben ik naïef. Misschien hebben kinderen al zo veel te snoepen thuis, dat ze niks lekkers meer naar binnen kunnen krijgen. Misschien willen kinderen niet meer op avontuur, maar gewoon spelletjes spelen en televisie kijken. Het zou een vreselijke realiteit zijn, maar niemand heeft ooit gezegd dat het echte leven makkelijk of leuk was.
Ik snap niet zo goed waar dat misgaat. Gratis snoep! Knutselen! ’s Nachts door de straten struinen! En het enige wat daar tegenover staat is af en toe een liedje zingen. Als kind kun je je toch niks beters wensen? Misschien ben ik naïef. Misschien hebben kinderen al zo veel te snoepen thuis, dat ze niks lekkers meer naar binnen kunnen krijgen. Misschien willen kinderen niet meer op avontuur, maar gewoon spelletjes spelen en televisie kijken. Het zou een vreselijke realiteit zijn, maar niemand heeft ooit gezegd dat het echte leven makkelijk of leuk was.
SRV-man
Toch weet ik nog goed hoe fantastisch ik Sint Maarten vond. Ik ben opgegroeid in een dorp en 11 november was vroeger echt een avond om naar uit te kijken. Hoe ouder je werd, hoe meer dorpen uit de omgeving je meepakte. De SRV-man (je weet wel, van die rijdende boodschappen) gaf je hele Marsen, net als de supermarkt en lokale kroeg. Je wist precies wie de suffe geitenwollensokkenmensen waren, want die gooiden een mandarijntje en vijf cent in je tas. Alsof je die niet meteen op een apart stapeltje zou leggen dat je moeder maanden later in vergane staat achter je bed zou vinden.
Toch weet ik nog goed hoe fantastisch ik Sint Maarten vond. Ik ben opgegroeid in een dorp en 11 november was vroeger echt een avond om naar uit te kijken. Hoe ouder je werd, hoe meer dorpen uit de omgeving je meepakte. De SRV-man (je weet wel, van die rijdende boodschappen) gaf je hele Marsen, net als de supermarkt en lokale kroeg. Je wist precies wie de suffe geitenwollensokkenmensen waren, want die gooiden een mandarijntje en vijf cent in je tas. Alsof je die niet meteen op een apart stapeltje zou leggen dat je moeder maanden later in vergane staat achter je bed zou vinden.
Koesteren
Het mooiste van die avonden was dat je, als je eindelijk thuiskwam, op mocht blijven en al je veroverde schatten kon bekijken. Alles werd zorgvuldig gecategoriseerd: chocola bij chocola, drop bij drop, winegums bij winegums. Chocoladerepen kregen een eigen plekje, die waren immers om te koesteren de komende weken. Van de lampion was weinig over, want zoals altijd regende het pijpenstelen en was je vader of moeder constant in de weer om te kijken hoe dat lichtje weer zou gaan branden. Dan ging je stuivers tellen en kwam je erachter dat je toch nog een paar gulden rijker was – het waren goede tijden!
Het mooiste van die avonden was dat je, als je eindelijk thuiskwam, op mocht blijven en al je veroverde schatten kon bekijken. Alles werd zorgvuldig gecategoriseerd: chocola bij chocola, drop bij drop, winegums bij winegums. Chocoladerepen kregen een eigen plekje, die waren immers om te koesteren de komende weken. Van de lampion was weinig over, want zoals altijd regende het pijpenstelen en was je vader of moeder constant in de weer om te kijken hoe dat lichtje weer zou gaan branden. Dan ging je stuivers tellen en kwam je erachter dat je toch nog een paar gulden rijker was – het waren goede tijden!
Eenzame nacht
Maar die tijden zijn niet meer. Sint Maarten is stervende. Hoewel de traditie volgens Wikipedia in Amsterdam weer volledig opleeft, zitten trouwe Noorderlingen de hele avond met een mandje vol snoepgoed eenzaam te wachten bij de deur. Geen zingende kinderstemmetjes die de donkere avond oplichten. Geen handgemaakte lampionnen waar ouders met pijn en moeite een lampje in hebben weten te verwerken zonder de boel kapot te maken. Ik vind het zonde. Dus koop ik nog steeds een zak mini’s (want als er een kind komt, wil ik wel graag ‘de coole buurvrouw’ genoemd worden), in de hoop dat er eens in het jaar, op 11 november, weer een li-hi-chtje bra-han-den mag.
Maar die tijden zijn niet meer. Sint Maarten is stervende. Hoewel de traditie volgens Wikipedia in Amsterdam weer volledig opleeft, zitten trouwe Noorderlingen de hele avond met een mandje vol snoepgoed eenzaam te wachten bij de deur. Geen zingende kinderstemmetjes die de donkere avond oplichten. Geen handgemaakte lampionnen waar ouders met pijn en moeite een lampje in hebben weten te verwerken zonder de boel kapot te maken. Ik vind het zonde. Dus koop ik nog steeds een zak mini’s (want als er een kind komt, wil ik wel graag ‘de coole buurvrouw’ genoemd worden), in de hoop dat er eens in het jaar, op 11 november, weer een li-hi-chtje bra-han-den mag.