Foto: Louwrens Ellens
Terwijl in Kopenhagen nog wilde discussies gaande zijn over de opwarming van de aarde ontwaakt Nederland op één van de koudste dagen van het jaar. Jammer dat het geen Kerst is, want wit is het wel. En nog voordat je de gordijnen open doet, je dekens openslaat zelfs, voel je het.
Sneeuw.
Een heldere frisheid, die door kieren en ramen naar binnen weet te dringen. Energie! Kinderlijke blijheid! Als sneeuw toch eens wist wat voor effect ze heeft. Alles lijkt nieuw, schoon; alle clichés die er ooit over gezegd zijn, blijven waarheid tot op de dag van vandaag. Lachende kids, ballen die worden gerold tot een heuse pop, sleeën die de fietsen vervangen en in het Noorden schijnen mensen zich zelfs op snowboards door het park te bewegen. Bussen rijden niet meer, scholen en universiteiten laten hun deuren lekker dicht en zelfs de mannen in het strakste pak kunnen het niet laten hun handschoenen even te bevuilen door het rollen van een klein bolletje sneeuw.
Prachtig toch?
Sneeuw is een van de schoonste schoonheden van de natuur. Je kunt er geen peil op trekken, het is niemand minder dan Moeder Aarde die bepaalt waar en wanneer hoeveel neer zal vallen. Het is een bijzonder fenomeen waar eenieder bewondering voor heeft. De wil van de natuur. We kunnen doen wat we willen. Uiteindelijk gaat de natuur volledig zijn eigen weg. En misschien, heel misschien ging precies die gedachte ook wel even door de hoofden van de klimaattoppers in Denemarken vanmorgen. Maar ja, daar sneeuwde het niet.