Bij het afscheid van mijn kantoorbaan ontving ik van mijn collega’s een heuse Waterman vulpen. Een blijvend cadeau en tevens symbolisch. Een schrijfster hoort immers een vulpen te hebben. Ik vind hem prachtig. Het doet me bovendien veel dat mijn collega’s zelfs over de kleur van de inkt hebben nagedacht. Het is blauw geworden, mijn lievelingskleur.
Vandaag schrijf ik voor het eerst met mijn vulpen. Alsof ik een stap terug doe in de tijd. Zelfs mijn handschrift lijkt van 10 jaar geleden. Na zo gewend te zijn geraakt aan het typen om tekst op een beeldscherm te zien verschijnen, voelt dit als een bijzonder moment. Ieder woord schrijf ik met extreme zorg. Met een vulpen wil je niet krassen. Straks berg ik hem op in zijn mooie blauwe doosje en zet ik hem in de kast op de glazen plank bij mijn andere bijzondere spulletjes en wacht ik tot de volgende speciale gelegenheid waarbij ik hem weer kan gebruiken. Het voelt als een schat. Een onbetaalbaar stuk antiek dat ik moet koesteren. Over hoeveel jaren zou ik zo tegen mijn laptop aankijken? Zal die ooit zo waardevol zijn? Ik denk het niet. De sierlijkheid en nostalgie van het kroontje en de vullingen zijn voor mij onovertrefbaar.