Ik kan ze niet meer vinden: de juiste woorden. Er is zoveel waar ik over wil praten, maar zodra een gedachte zich vormt, glipt de zin weer weg. Misschien valt er simpelweg niks meer over te zeggen.
Boston
In Boston ontploften bommen. Tussen toeschouwers van een marathon. Een marathon die deels gewijd was aan slachtoffertjes van de schietpartij in Newtown. Ouders die hun kinderen op de basisschool verloren waren, kregen een ‘dagje uit’. Waar vervolgens mensen zonder benen bloedend over straat kropen. De steen in mijn maag, de misselijkheid tot in het diepst van mijn ziel kan ik geen woorden geven.
Tsjetsjeen
Een 19-jarige Tsjetsjeen werd verdacht van de aanslag. De berichtgeving opende met het nieuws dat zijn broer al dood was en dat er op hem een klopjacht gaande was. Heel Boston plat. In geen enkel artikel las ik wáárom zij verdacht werden en ik begreep niet hoe sommige bronnen het al over ‘daders’ konden hebben. Nu hebben ze hem – hij kan niet meer praten, misschien niet meer lopen, maar ze hebben hem.
Saoedi Arabië
Tijdens de explosie werd een man uit Saoedi Arabië door Amerikanen naar de grond gehaald omdat hij wegrende van de chaos. Dat vonden ze verdacht. Voordat de klopjacht begon, was op diverse media een foto geplaatst van een 17-jarige jongen, als verdachte, die achteraf niks met de zaak te maken had. Hij kon dagenlang de deur niet uit vanwege dreigementen. Zegt niemand iets van.
De wereld is gek geworden.
Noord-Korea
Wekenlang waren de media in de ban van dreigementen van Noord-Korea. De jonge leider had oorlog in zijn hoofd. De VS rook direct bloed. Ik schreef eerder over de dood van Kim Jung-il. Het verbaasde mij opnieuw dat niemand zich verwonderde over de dreiging die de rest van de wereld op de drempel van Noord-Korea legt. Waarom verdedigingsmechanismes, die normaal zo bejubeld worden door het Amerikaanse volk, nu ineens provocaties zijn. Aleksander schreef er een mooi en verhelderend stuk over. Met tijdlijn – voor alle duidelijkheid. Hij kon de woorden beter vinden dan ik.
Homohuwelijk
Nog iets waar ik tegenaan ben gelopen. De tegenstanders van het homohuwelijk. ‘God is ertegen’. Meer argumenten heb ik niet gehoord. ‘God wilde dat de man en vrouw samen zouden zijn.’ ‘Een kind heeft een vader en een moeder nodig.’ Ik vraag me af of dit ook mensen zijn die niet merken dat er steeds meer gebroken gezinnen zijn. Dat een huwelijk onder God allesbehalve een garantie is voor een gezin met een vader en een moeder. En misschien moet iemand ze ook vertellen dat niemand hen verbiedt om hun leven volgens de waarden van God te leven, dus waarom doen ze dat andersom wel? Nog los van liefde, onvoorwaardelijke trouw en wederzijds respect: de basis van een huwelijk.
Ik heb aardig wat mensen in mijn omgeving die homo of lesbisch zijn. Mijn hart breekt als ik eraan denk dat zij hun liefde voor hun partner onder voorwaarden en alleen op bepaalde plaatsen mogen laten zien. Geen God die dat volgens mij toe zou staan.
Mars One
Hier kan ik heel kort over zijn. We zijn geschrokken van George Orwell’s 1984, walgen in stilte van de wereld (of juist de mensheid?) die in The Hunger Games geschetst wordt en spreken schande van de explosie aan reality shows. En toch. Ruim duizend aanmeldingen zijn er nu al binnen voor het Nederlandse bedrijf dat in 2023 mensen naar Mars wil sturen. Enkele reis. Emigreren naar Mars. En wij kijken daarnaar als avondvermaak. Ik… Nee, jongens, sorry, echt niet. Niet eens een letter heb ik er voor.
Koningslied
Nu zit ik hier. Met koffie, opgeklopte melk en sigaretten, te hopen dat het zonnetje doorbreekt en wat licht in mijn hoofd brengt. Ik luister naar Kate & Anna McGarrigle. Even verzink ik in de gedachte dat het vroeger zoveel beter was. Maar dan denk ik aan Brenda Ann Spencer, die in ’79 de high school shooting introduceerde (ook op een basisschool). En aan het bloedbad van de Olympische Spelen in München in ’72. Mijn hoofd dwaalt af naar de gekleurde medemens in het zuiden van de Verenigde Staten – die tot op de dag van vandaag wordt geconfronteerd met de slavernij waarin de blanken ze gevangen hebben gehouden.
De wereld is altijd gek geweest. Misschien had daarom het Koningslied niet als verrassing moeten komen. Toch werd ik geraakt. Een nummer, een lied, dat zó slecht past bij de Nederlandse mentaliteit, dat zó erg een volk portretteert waar niemand zich in herkent; dat vraagt om algemene protesten. Dat alleen bij muziek zo’n beweging in gang gezet kan worden, baart me dan weer zorgen.
Afijn. Wat ik wilde zeggen. Ik snap die artiesten wel. Het is niet makkelijk de goede woorden te vinden.
