Column voor Nadelunch.com

Eigenlijk zijn social media natuurlijk een grote grap. Onder het mom van ‘zo houd je met iedereen in de wereld contact’, storten we ons hart uit, delen we de meest onzinnige dingen en negeren we het feit dat deze voor velen ongewenst zijn.

Liefdesuitingen, ik-ben-nu-hier-met-die-en-die, foto’s van je eten – most people just don’t give a damn. Maar ik wel. En ik blijf inderdaad contact houden met mensen over de hele wereld. Sporadisch, maar zonder Facebook en Twitter waarschijnlijk helemaal niet. Nu zegt dat wellicht meer over mij als mens en vriendin dan over het nut van social media. Zal ik dan nog eens heel eerlijk zijn? Facebook en Twitter maken mijn leven en mijzelf cool. Lekker compact samengepropt in 140 tekens of in een fijne verticale tijdlijn met wat uitstulpingen hier en daar: nog nooit heb ik zo’n doorslaggevend overzicht gehad van de coolheid van mijn bestaan.

Echt waar, meer dan eens kijk ik helemaal niet naar wat andere mensen doen. Dan klik ik nog eens gelukzalig door mijn foto’s, quotes en overzicht van pagina’s die ik like en dan bedenk ik hoe fantastisch mijn persoontje eigenlijk is. Of ik lees mijn eigen tweets en denk dan grinnikend: jemig wat ben ik toch leuk! Ik weet niet of iedereen dat doet; het kan goed zijn dat ik gewoon een enorme narcist ben. Daar schaam ik me niet voor hoor. Een leuk leven is iets om trots op te zijn.

Nog zoveel meer
Maar er is toch eigenlijk nog veel meer. Want zonder Facebook en Twitter had ik nooit geweten van die twee leuke meisjes die allebei een eigen alinea schrijven bij dezelfde foto, die daardoor nooit meer hetzelfde gezien zal worden. Van die meisjes schrijft er dan weer eentje bij Nadelunch.com en ook bij Thought Catalog, die weer mooi leesmateriaal geeft voor een vriend van mij in Nieuw Zeeland – ze schrijven in het Engels. Een teamgenootje van mijn lief blijkt schitterende foto’s te kunnen maken van de lucht boven Groningen en laat ik nou net dol zijn op luchten, wolken en wat dies meer zij. Bovendien blijf ik op de hoogte van het contact dat een vriendin heeft met het UWV; een serie van correspondentie die op zich al een eigen kaft verdient. Nog voordat de NOS of Al Jazeera mij kan vertellen wat er gaande is in de wereld, ben ik er al van op de hoogte.

De wereld is zo klein. En dankzij al die stomme, nutteloze, oppervlakkige, egoïstische social media, valt er nog zo veel te ontdekken.