Bombastische dromen en herinneringen
Voor haar nieuwe voorstelling kruipt het Noord Nederlands Toneel in de huid van de Italiaanse filmmaker en regisseur Federico Fellini. Een aaneenschakeling van dromen, herinneringen en filosofische overpeinzingen is het resultaat. Kleurrijk, met een vleugje melancholie.
Recensie voor Uitburo Groningen Blog.
Zoals het verhaal ging in de films van Fellini is ook de vertolking van zijn leven door het NNT een onnavolgbare weergave van alles wat zich in het hoofd van een zoekende, fantasierijke geest afspeelt. Gepresenteerd in de glamourachtige setting van het circus wordt het publiek meegesleept in bewonderenswaardige acts van schaars geklede dames die acrobatische kunsten uitvoeren in brede linten die vanaf het plafond naar beneden hangen, ongemakkelijk gelach klinkt bij het gestuntel van de clowns en tussendoor is daar Fellini, het leven overpeinzend in verschillende fases van het zijne.
Denderende outfits en een circustribune
Over het plot valt weinig te zeggen, lees Fellini’s biografie en je weet waar de voorstelling over gaat. Wat ertoe doet, en dat heeft het NNT goed begrepen, is de wijze waarop het verhaal wordt neergezet. Het decor, bestaande uit twee delen van een circustribune die op rails rondgedraaid worden over het podium en een theaterspiegel met de bekende bolle lampen, is een sobere maar veelzijdige setting. De fantastische, stralende kostuums, vol glitters en kleur of juist stijlvol en zwart, maken wat zich plaatsvindt op het podium niet minder dan bombastisch. Live muziek van muzikanten die tevens in denderende outfits zijn gehuld en een dame die Italiaanse teksten ver het publiek in zingt, geven kippenvel.
De overwegingen van Fellini
Mocht je, als ware theaterliefhebber, naast een uitmuntend decor ook willen genieten van toneelspel, dan zijn het vooral de overwegingen van Fellini die blijven hangen. Vragen die hij zichzelf stelt geven weer hoe er soms een kind gevangen zit in een volwassen man. “Wanneer heb jij een kind gevráágd wat hij ziet, in plaats van hem dat te vertellen?” De eeuwig blijvende dorst naar dromen, fantasieën en eigenlijk geen antwoord willen op de vraag wat we uit het leven moeten halen, gevangen in catchy oneliners. “Ik ben meer bezig met wat ik zoek dan wat ik al gevonden heb.” Maar tevens de pijn en het verdriet om een kind dat hij zelf verloren is, en daarmee misschien ook het kind in zichzelf.
Zijn geliefde muze
Een onmisbaar fenomeen is Giulietta, Fellini’s muze en liefde van zijn leven. Onlosmakelijk aan elkaar verbonden in momenten van liefde en geluk, maar ook van eenzaamheid en frustratie van de vrouw die in de schaduw staat van de man die zij groot heeft gemaakt, passeren de revue. Hoewel ze soms ver van elkaar af lijken te staan, zijn de acteurs in staat duidelijk te maken dat ze bij elkaar horen.
Spotlights
Van alle spelers heeft Fellini de meeste tekst, waar hij dan ook met regelmaat over struikelt, wat niet bevorderlijk is voor de meeslependheid die de schrijver ongetwijfeld voor ogen had. De onhandige clown in zijn zwart-witte gestreepte pak is een constante factor die door zijn goedlachse handelingen en zijn treurige en loyale uitstraling het stralende middelpunt van de cast is. Net zo aanwezig is de journalist die tijdens de hele voorstelling vragen stelt waarop hij geen antwoord krijgt en die het publiek ook helemaal niet nodig heeft om Fellini te kunnen begrijpen. Uiteindelijk laat hij zich meenemen in de wereld van Fellini, waarschijnlijk de beste manier om inzicht te krijgen.
Wat echt is en wat niet
Ondanks de chaos en onsamenhangende scenes word je niet onaangenaam heen en weer geslingerd tussen, dromen, herinneringen en overpeinzingen. Ook de korte interactie met het publiek, (“ik ga even zitten, anders krijgen jullie zo’n last van je nek”) die de magie even abrupt verstoort, kan dat niet definitief doorbreken. Uiteindelijk zegt de grote man het zelf het beste: “Soms weet ik niet meer wat echt is en wat ik heb bedacht.”
Bekijk hier de agenda van Fellini in Groningen.