Column voor Na de Lunch
Lieve lezer,
Als je deze brief hebt kunnen vinden, ben je automatisch mijn held. Gezien het feit dat ik deze fles, met deze brief erin, in de open zee heb gegooid, waar golven, boten en stormen dit bericht geheel hadden kunnen vernietigen, bewonder ik het dat je mijn boodschap hebt kunnen vinden en nu leest.
Het is 2012 en ik ben 24 jaar oud. In de zomer word ik 25, een kwart eeuw. Soms is dat best wel eng. Er zijn veel dingen waar ik blij van word (als mijn zusje en ik voor de zoveelste keer precies hetzelfde zeggen, als ik een brandalarm hoor dat gewoon een fluitend vogeltje blijkt te zijn, de kleur en vorm van thee als die zich vermengt met het hete water, een boekenkast met honderd boeken, kinderhandjes om een lekkend softijsje). Ik ben niet snel verdrietig of boos, maar de laatste tijd wel steeds vaker bang. Daarom schrijf ik dit ook. Ik ben vooral bang als ik te veel nadenk over de maatschappij en de wereld waar we in leven.
Europa heeft al jaren zijn eigen munt, de euro. Maar Griekenland gaat failliet en ik kan me maar niet voorstellen wat het betekent als een land failliet gaat. Uitverkoop van de eilanden? Volledige leegverkoop van die waardevolle steden met zo veel geschiedenis? En ook in ons eigen land, Nederland, lijken we allemaal gek te worden. Sinds iedereen zich druk heeft gemaakt om de opmerking van Máxima over het gebrek aan de Nederlandse identiteit, is Wilders opgestaan om die identiteit voor eens en voor altijd vast te leggen. Er is een meldpunt voor Oost-Europeanen. Misschien weet je het wel, als je uit de buurt komt: die Polen die iedere ochtend om vijf uur uit hun overvolle kamer komen en in een overvol busje kruipen om onze huizen te bouwen. Maar niemand is nog gekomen met een meldpunt voor West-Europeanen, voor de mensen die de banken overeind houden waar Griekenland aan ten onder is gegaan.
En nog zoiets moois: de Occupy-beweging. Miljoenen mensen die opstaan omdat ze boos zijn over de crisis. “Ze hebben onze banen afgepakt!” valt op spandoeken te lezen. Dat klopt, werkloosheid is hoger dan ooit. Maar het gaat er juist om dat we allemaal als slaven afhankelijk zijn van dat werk om een inkomen te vergaren en te functioneren binnen dit vreemde, kapitalistische systeem. Zo worden we in alles wat we doen gecontroleerd. Ik denk dat mensen het gewoon niet meer begrijpen. Zo gek is dat niet; als ik vanuit mijn huiskamer het nieuws binnen laat stromen, snap ik er ook helemaal niks van. Het lijkt wel alsof gelukkig zijn niet meer is dan een poging tot overleven. Dus ik ben benieuwd hoe het is, daar waar jij bent. In wat voor wereld leef je, welk jaar is het? Bestaat er nog iets als een samenleving of ben je beland in een tot werkelijkheid verworden roman van George Orwell?
Je kunt me terugschrijven op het adres dat achterop deze brief staat. Weer de proef op de som nemen via de flessenpost en hopen dat die nogmaals door iemand gevonden wordt, lijkt me een te groot risico. Op de een of andere manier geloof ik niet dat er nog zo veel wonderen in de wereld zijn.