Column voor Na de Lunch
“Weet je nog, toen, die ene avond?” Natuurlijk weet ik meteen waar ze het over heeft. We zwijmelen met z’n tweeën, gebogen over een lichtgevende globe. Het puntje van haar vinger rust in het zuiden van Peru, bij Arequipa. Al staat dat natuurlijk niet op de kaart, want zoveel details passen er niet op. De wereld is ook zo groot.
Die bewuste avond ging de bar van het hostel net dicht toen wij terugkwamen. En dat terwijl het de verjaardag van de barman was! Dat dit laf gedrag was, wisten we helaas niet duidelijk te maken. Dus liet de beste man een fles wodka en een pak jus d’orange achter op de bar en wenste ons een fijne avond. Dat werd het zeker. Iets moois om aan terug te denken. Of toen die keer dat we leerden wat tafelhockey was van die Canadezen. En de derde dag in Ecuador, toen onze camera’s in de bus gejat waren.
Zelf denk ik nog wel eens aan die knettergekke trip van 50 uur, waarin ik van Noord-Argentinië naar de Iguazu Falls bij de grens van Brazilië ging en vervolgens door naar Buenos Aires. In totaal 48 uur in de bus, want ik wilde geen tijd verliezen. De theepotbar in Nieuw Zeeland, de stortregen in Sydney, met papa in de trein door Indonesië. De graffiti in New York en London, gevulde pizza in Chicago,tailgating in San Francisco. Om nog maar te zwijgen over die te gekke wijnbar in Barcelona en de roadtrip naar Girona om de lekkerste ansjovis te halen.
Nu zit ik in de spaarmodus. Mijn gereis eventjes op pauze gezet. Het kriebelt aan alle kanten. Onbewust vind ik mezelf steeds vaker terug in de reisverhalensectie bij de Selexyz. Als ik mijn zusje zie, hebben we het over die heerlijke champignons uit Maastricht die gekweekt worden in grotten. Met mijn Brabantse vriend rijd ik naar Lommel voor het vakantiegevoel. De zon breekt steeds vaker door de regenwolken en ik overweeg een dagje naar Schiermonnikoog te gaan. Voetjes in de koude zee, fietsen terwijl de zilte lucht door je haren waait. Misschien volgend jaar eindelijk naar Afrika. Of naar Parijs. Of toch naar Moskou.
Maar eerst ga ik verhuizen – naar de andere kant van de stad. Ook een goede reden om je backpack in te pakken en de kaart te bestuderen. Er valt altijd wel iets te ontdekken. Alleen al dat de Aldi nu op maar driehonderd meter afstand zit, bijvoorbeeld. Dat belooft veel goeds voor een nieuw avontuur.