Als ik zo eens kijk naar mijn leven, ben ik omringd door wijze en liefdevolle wezens. Twee waar ik regelmatig op terugval, zijn mama en Loesje. Het is hun kracht om te verwoorden wat er in mijn hoofd zit, omdat ik het dan pas begrijp.

Als ik het idee heb in een doodlopende straat te wandelen, vertelt Loesje me dat ik ook gewoon kan omkeren. Dat wist ik wel. Maar nu begrijp ik het ook. Als ik bang ben dat ik geen hobby’s heb, vertelt mama me dat het leven mijn hobby is. Mijn hoofd wist dat wel, maar nu voel ik het beter.

Loesjeis voor mij een soort moeder van de algemene gedachte. Wat Loesje schrijft, is wat wij denken. Mijn moeder is mijn moeder: zo iemand die zo onvoorwaardelijk liefde en trots toont dat je soms een beetje bang bent dat ze niet helemaal een realistisch beeld van je heeft. Maar dan zegt Loesje ‘voel de vrijheid van alles mooi te maken’ en dan weet ik dat mama juist alles ziet wat ik soms niet zie.

Dus, bij deze. Bedankt. Voor het er zijn. Mama, Loesje; jullie zijn helden.