Column voor I Like Groningen
Hoe ouder ik word, hoe meer ik me afvraag hoe ik er later als oudje bij zal lopen. Draag ik een bodywarmer, matchende fleecevesten met de man? Fiets ik nog? Zit ik gezellig achter de geraniums de buurt gade te slaan met een kop thee in mijn handen? (ik neig naar die laatste). Je kan nog alle kanten op. Zo zag ik van de week ineens een prachtig stel, twee verschijningen die duidelijk al lang samen op deze wereld rondlopen.
In het Hampshire Hotel wandelden ze naar binnen, volledig in contrast met de stijlvolle, donkergrijs-met-witte-meubels-en-chique-kroonluchters-in-een-grijze-stolp omgeving. Ze droegen Peruaanse mutsen, van die hippe, met vlechtjes langs de zijkant. De man hield een paar laarzen in zijn hand, waarvan zijn vrouw een identiek paar aan haar voeten droeg. Stevige laarzen, leer met wol, gemaakt om lekker mee te wandelen in de winterse omgeving van de ring van Groningen. Of op het Hoornsemeer natuurlijk. Ik denk tenminste dat ze dat gedaan hebben.
Midden in de lobby bleven ze precies tegelijkertijd stilstaan, alsof ze één persoon waren. Om een poosje te staren naar een promobord met mooie foto’s. De oude vrouw een halve kop groter dan de oude man. Op het bord stond Trouwen | Feesten | Vergaderen. Daaronder, cursief gedrukt, Sfeervol en Stijlvol in Groningen! Dat is geen lange tekst, maar ze bleven er lange tijd naar kijken. Met geconcentreerde gezichten. De foto’s gaven een bijna sprookjesachtig beeld van alles wat het Hampshire Hotel te bieden heeft. Een tekst kun je uitlezen, dat je allebei tegelijk bij de laatste zin komt en weer verder gaat. Foto’s niet. Toch kregen ze het voor elkaar om zich in dezelfde beweging op te richten en zonder elkaar aan te kijken weer verder te lopen, volledig synchroon, richting de lift. Daar verdwijnen ze.
Ik vraag me af wat ze op hun kamer zullen gaan doen. Misschien gaan ze een boek lezen. Allebei hetzelfde boek? Of zouden ze, en dat zou ze, ik weet het bijna zeker, met gemak lukken, gewoon samen uit één boek lezen?