Als het gaat over wilde wijven, moet ik er gewoon iets over zeggen. Maar mijn reactie is vrij kort, maakt u zich geen zorgen.

Allereerst de intro: Loes Reijmer schreef in de Volkskrant over het Wilde Wijf. De mannelijke vrouw die stoer en geil is tegelijkertijd. Mensen buitelden over elkaar heen met reacties, meningen, complimenten en kritiek. Tim Jansen reageerde op het stuk in HP/De Tijd en nuanceerde de boel door te stellen dat het vooral hoger opgeleide Amsterdamse mannen zijn die graag een wild wijf willen. De provincialen, jongeren en ouderen, willen liever een vrouw die thuis het eten op tijd op tafel heeft.

Bijzonder zijn
Misschien niet erg aardig gezegd van Tim, maar ik denk wel dat hij gelijk heeft. En dan moeten de Amsterdamse mannen wel uitgebreid worden tot ‘hoogopgeleide hippe mannen van eind twintig, begin dertig die nog ieder weekend naar feestjes gaan.’ Die mannen trekken vrouwen aan die tevens hoogopgeleid zijn, via social media constant met zichzelf geconfronteerd worden en dus maar lekker uit de ban springen, want tegenwoordig moet je vooral jezelf zijn, maar niet standaard, want iedereen is toch bijzonder?

Afijn.

Waar ik zelf over struikelde was niet alleen het hokjesdenken (je bent een wild wijf of een sufkut en alleen voor die laatste hoeft men zich te verantwoorden), maar vooral het feit dat vrouwen zo zijn omdat mannen dit aantrekkelijk vinden. Ik denk dat vrouwen zichzelf aanpraten dat mannen dat aantrekkelijk vinden. Sterker nog, ze praten zichzelf aan dat ze aan het beeld van het wilde wijf moeten voldoen om aantrekkelijk gevonden te worden.

Want dat is echt
Als ik kijk naar mijn eigen lief, weet ik dat hij het stereotype ‘wild wijf’ leuk vind. Hij vind vrouwen leuk als ze gek doen, anders dan wat je van ze verwacht. Hij houdt van feestjes en spontane acties. Ik ben overigens geen wild wijf. Tenminste, niet altijd. In den beginne, toen ik merkte dat hij aangetrokken werd door dit soort vrouwen, probeerde ik ook heel erg gek te zijn. Zie mij eens leuk doen en me nergens iets van aantrekken! Om vervolgens in een hoekje weg te kruipen en me druk te maken over de kilo’s die ik al dan niet ben aangekomen en de behoefte te voelen aan rust en een ‘lekker avondje tv kijken op de bank’.

Het sloeg dus helemaal nergens op.

Nog mooier was dat mijn lief in kwestie me helemaal niet leuker vond als ik zo gek deed. Hij vond me vooral leuk als ik mezelf was, sufkutterig en alles. Met af en toe mijn gekke momenten, want die zijn dan tenminste echt.

Wilde wijven zijn ook wel eens een sufkut
Mijn punt is: wij (niet wilde) vrouwen zetten andere (wel wilde) vrouwen in een hokje, definiëren stereotypes en leggen het onszelf op om aan dat beeld te voldoen. We doen het onszelf aan. Niet de mannen. Die vinden vooral ‘echtheid’ leuk. Als vrouwen zichzelf nou ook eens wat leuker vonden om wie ze zelf zijn.

Sommige vrouwen zijn nou eenmaal wilder dan andere vrouwen. Dat is het leven. Maar geloof me, wilde wijven zijn ook wel eens sufkutten. En sufkutten hebben ook hun wilde kant. Dus laten we het niet meer hebben over wilde wijven of sufkutten, maar gewoon over Hannah en Loes en Tim. Hokjes maken het niet duidelijker. Die beperken je alleen maar.