Gefeliciteerd meneer Dylan, 70 mooie jaren voorbij alweer. In de tegenwoordige tijd mis ik meer mensen die zijn zoals u toen u jong was. Zelf ben ik nog jong en heb uw hoogtepunt alleen als geschiedenis kunnen ervaren. Dit wordt dus een ode van gevoel, geen feiten. Een beeld, geen theorie.
Bob Dylan, de man die eigenlijk voor geen meter zingen kan. Zelfs tijdens radiopresentaties zijn de verhalen die hij vertelt, sprekender dan zijn stem. U bent toch ook meer verteller dan zanger? U noemt uzelf wel popartiest, maar uw teksten zijn allesbehalve populair. Bob Dylan, voor mij meer de waarnemer, de vertaler, de poëet en de revolutionair. Times are a-changin’ en dat zijn ze nog steeds. Ook de answers are still blowing in the wind. En de luisteraar – die luistert nog steeds. Maar wie schrijft er nog met zo’n visie en open blik? Wie blijft zo hard achter zijn eigen standpunten staan dat zelfs zijn fans zich tegen hem keren?
Waarom ik uw 70e verjaardag vier is de kracht die nog altijd uitgaat van uw liedjes. De luisteraar wordt gedwongen niet alleen te luisteren – maar vooral te denken. You don’t need a weatherman to know which way the wind blows. En waar u waarschijnlijk toch op een dag zal doodgaan, blijven uw nummers onsterfelijk. Vandaar deze kleine ode aan u, Bob Dylan, of eigenlijk, Robert Zimmerman.