Vanaf het eerste moment zit je op het puntje van je stoel. Iedere speler is een persoonlijkheid, heeft karakter. Spanning heerst zodra de eerste opslag is geslagen. De bal gaat van rechts naar links, diagonaal over het net, dichtbij het net, terug naar de baselijn, metershoog de lucht in, slechts centimeters boven de grond. Onvoorspelbaar als de wind, een lust voor het oog. Daarom houd ik van tennis.
De halve finale tussen Federer en Tsonga viel voor de liefhebber helaas tegen, met uitzondering van het eerste halfuur. Daar waren rally’s, onnodige fouten, voor het eerst emoties bij Federer, twijfel bij Tsonga. Fantastisch spel.
Iets heel anders.
Op de middelbare school bestond een opdracht voor de Engelse les uit het schrijven van een sollicitatiebrief voor ballenmeisje op Wimbledon. Ik denk daar nog vaak aan terug. En ook nu, kijkend naar die twee sterspelers die zonder moeite een worden met de baan, zijn het de ballenmeisjes die mijn aandacht trekken. Ze krijgen ballen toegespeeld op een manier die rond het net zeker niet zou misstaan. Zonder kijken zwiept Roger zijn racket schuin richting het meisje. Ze vangt soepel de bal en staat weer in de houding. Een met de baan.
Fantastisch spel.