Bron: Google
Tentamens kunnen gemist worden. Gemist omdat ze er niet zijn, in plaats van gemist omdat men ze liever niet wil hebben.
Zou je niet denken hé?
Mijn zusje zit op een hogeschool waar je beoordeeld wordt op je persoonlijke ontwikkeling. Geen toetsen, testen en tentamens. Kennis laat je zien in de praktijk, daar word je niet voor overhoord en je hoeft niet wekenlang te stressen wegens de zorg of je de juiste antwoorden weet. Je laat het gewoon zien! Zij is er niet blij mee. Er is geen motivatie om dingen te leren, als er niemand is die even checkt of je het wel echt weet. Allemaal losse flodders.
Dus toen ze me uitnodigde voor de presentatie van eerstejaars en hun projecten, verwachtte ik een bonte verzameling van het soort mensen dat tegen de maatschappij aan schopt door hun lichamen te piercen, tweedehands kleding te dragen en hun haren alle kleuren van de regenboog te verven terwijl de schaar er lukraak op los is gegaan.
Dat was ook zo.
Los van het verbazingwekkend hoge, artistieke niveau van de presentaties liep er zichtbaar een herkenbare rode lijn door de kernboodschap van alle groepen. Waar bij de ene groep een jongen dagelijks naar zijn werk gaat en zich aan het einde van de week voorzien vindt van alle producten waarvoor ongemerkt reclame langs hem heen is gegaan, schreeuwt een ander meisje steeds dezelfde woorden tegen de achtergrond van een film die steeds hetzelfde herhaalt; ‘Wakker worden, opstaan, eten, tanden poetsen, werken, eten, tanden poetsen, slapen, wakker worden, opstaan, eten, tanden poetsen, werken, eten, tanden poetsen, slapen, wakker worden!’ Ook de diashow van foto’s van alle leerlingen, waarbij diezelfde leerlingen verbaasde kreten uitsloegen omdat ze die foto nooit zelf hadden gegeven, was kort maar krachtig.
De praktijk heeft een boodschap.
We staan stil, doen hetzelfde, laten ons beïnvloeden door reclames, ontwikkelingen en vergeten langzamerhand wie we zelf zijn en waar we het voor doen.
Bedenk daar maar eens een rake tentamenvraag over.