Er is veel boosheid in de wereld. Veel behoefte aan gerechtigheid ook, maar als iedereen in zijn eigen waarheid leeft, brengt gerechtigheid alsnog een hoop strijd.

Nog geen twee dagen na de aanslag op het hoofdkantoor van een krant waarbij mensen vermoord zijn omdat ze hun mening geven door middel van satirische tekeningen, wordt al de vraag gesteld of ze het niet aan zichzelf te danken hadden. Een irrelevante vraag, want niemand heeft een gruwelijke dood aan zichzelf te danken. Waarom wordt hij dan toch gesteld?

Nuance, relativering, schuld, onschuld, angst, afstand? Allemaal redenen geboren vanuit een individualistische overtuiging en levensinstelling. Het grootste gevaar van de westerse wereld.

Het zou zo mooi zijn als we allemaal zouden beseffen wat het is dat ons bindt in een situatie als deze, wat de gedeelde factor is in onze emotie.

Onrecht.

Beperking van vrijheid.

Haatzaaiing.

Gestraft worden omdat je deelt en zegt wie je bent of wat je vindt. We zouden allemaal op moeten staan voor al die mensen die ditzelfde lot ondergaan of het risico lopen om om die redenen hardhandig de mond gesnoerd te worden. Van cartoonisten tot onderdrukte vrouwen, van homoseksuelen tot moslims die potverdorie gewoon hun geloof aanhangen zonder anderen daarmee van het leven te beroven (daarom heten ze namelijk moslims, degenen die er wel mensen om vermoorden noemen we ‘extremisten’).

Geen enkele mening is het verliezen van een mensenleven waard.

En Wilders dan? Ook een extremist. Hoeft niet dood, maar heeft geen recht van spreken als hij daarmee haat zaait jegens andere bevolkingsgroepen die daardoor het risico lopen mishandeld of vermoord te worden.

We hebben een mooie wereld met een hele hoop mooie mensen. Als we nou allemaal iets verder kijken dan onze eigen voortuin en ons hard maken voor de normen en waarden die we in essentie delen, kunnen we nog iets van die schoonheid bewaren.