Een jury van twaalf mannen bepaalt het lot van een 16-jarige jongen die verdacht wordt van de moord op zijn eigen vader. Elf van hen pleiten schuldig, eentje pleit ervoor om gewoon te praten over de zaak. Over de feiten. Over gerede twijfel. Het NNT zet op aanstekelijke wijze dit proces neer, waarin waarheid en waanzin van elkaar worden gescheiden.
Guy Weizman maakt zijn debuut als theaterregisseur bij het NNT met de voorstelling De Twaalf Gezworenen, naar het verhaal van Reginald Rose uit 1954.
De opening van het stuk is de opening van het juryberaad. De voorzitter zet nauwkeurig de procesuitleg uiteen: een zestienjarige jongen wordt verdacht van de moord op zijn vader. Het is aan de jury om een unaniem besluit aan de rechter te overhandigen. Pleit men ‘schuldig’, dan belandt de jongen op de elektrische stoel. Doodstraf. Na de uitleg is er muziek. Bombastische beats, gekmakende elektro. Vanaf de bühne rennen de overige elf mannen, strak in pak, naar het feestje op het podium. Ze hebben er zin in, dit wordt een makkie.
Op het podium staat het decor dat gedurende het stuk bijna een extra personage vertegenwoordigt. Een stellage, die als een accordeon in- en uitgerekt kan worden, met daarop twaalf houten stoelen. Flexibele kantoorlampen die naar boven en beneden bewegen. Spiegels waarop licht gereflecteerd kan worden tot spotlight of raam. Een basic uitrusting voor het NNT, de stilzwijgende dertiende man.
Lees de volledige recensie op Uit Groningen >>
Beeld: Reyer Boxem.