Met een hoed vol belletjes, een bord aan een stok die aan zijn nek hangt en een soort wc-bril op een steekkarretje ziet de demonstrerende Engelsman er weinig kredietwaardig uit. Toch blijven we staan om te luisteren. Samen met een handvol Amerikanen. De man spreekt in het Engels een betoog uit over de rampzalige gevolgen van het massatoerisme. Hij vertelt dat alles op en rond de Ramblas er eigenlijk alleen is voor de toeristen, dat geld van toeristen meer waard is dan dat van de Catalanen – dan de mening van de Catalanen.

Een goed punt.

Met de opkomst van het toerisme lijkt de Spaanse cultuur verloren te gaan, of is het de Catalaanse? En wat is dan de Catalaanse cultuur? De man die demonstreert is Engels, hij woont dertig jaar in Barcelona. Ik woon er een maand en eerlijk is eerlijk, ik heb een vrij grote hekel aan de Ramblas. De over priced terrasjes, de massa’s mensen die in hun drie dagen stad weinig anders zien, de verkopers, de straatartiesten ondanks hun mooie kostuums. De Heerestraat in Groningen, de Kalverstraat in Amsterdam, de Ramblas in Barcelona: ik houd er niet van.

Maar. De beste man die mij inspireerde tot dit stukje vond ineens dat de Sagrada Familia is gebouwd door slaven, dat alle architectuur een onderdrukkende overheidsstunt is. Dat mensen weg moeten blijven als ze echt iets geven om Barcelona. Pardon? Hij gaat zelf nooit naar andere landen, omdat hij deze cultuur wil behouden voordat hij andere leert kennen.

Hmm.

Wat zijn cultuur dan precies is en die van andere mensen namens wie hij zijn gal loopt te spuien, kon hij niet zeggen. Vragen werden gesteld door geïnteresseerden, maar er kwam verdediging in plaats van een antwoord. Langzaamaan droop zijn publiek af en hoewel hij in zijn outfit ferm doorwandelde, leek hij stil te staan. Hij en zijn cultuur. Mensen hebben vaak moeite met veranderingen. En juist cultuur is het meest veranderlijke menselijke fenomeen dat er bestaat. Cultuur staat niet stil, cultuur verdwijnt niet, cultuur gaat mee en vervormt.

Ik heb zijn advies opgevolgd en ben naar een achteraf straatje gegaan dat in geen gids terug te vinden is. Echt Catalaans. Met een menukaart in het Catalaans. En in het Spaans. En in het Engels.

Tja. De wereld wordt toch ook steeds kleiner?